De ontwikkeling van ICD-10

ICD-10 werd uitgebracht door de WGO in 1993. In 1994 adviseerde de NCHS, een Amerikaans federaal agentschap dat afhangt van de ‘Centers for Disease Control and Prevention’, dat een klinische aanpassing van ICD-10 een meerwaarde zou betekenen voor de Verenigde Staten. Het was noodzakelijk om nieuwe aandoeningen, nieuwe medische inzichten, alsook nieuwe concepten te incorporeren en het onderscheid uit te breiden tussen de ambulante zorg en de geplande zorg. De WGO gaf de toestemming voor de ontwikkeling van een aanpassing van ICD-10 voor gebruik in de Verenigde Staten. Alle wijzigingen aan ICD-10 moeten echter wel conform de WGO-conventies voor de ICD gemaakt worden. ICD-10 bevat enkel diagnosecodes. ICD-10-CM werd ontwikkeld onder het toezicht van de NCHS als vervanging van de volumes 1 en 2 van ICD-9-CM (diagnosecodes). ICD-10-CM is publiek domein. Geen enkele code, noch de titel ervan mag echter gewijzigd worden tenzij door het ‘Coordination and Maintenance Process’ onder toezicht van NCHS en CMS.

ICD-10-CM bevat 21 hoofdstukken waaronder ongeveer 69.000 codes worden geplaatst. De classificatie van de uitwendige oorzaken van letsels en vergiftigingen en de classificatie van de factoren die de gezondheidstoestand en de contacten met de gezondheidszorginstellingen beïnvloeden zijn in ICD-10-CM ondergebracht .

Vergelijking tussen ICD-9 en ICD-10

● Significante verbetering om de diagnosen, uitwendige oorzaken van letsels, ……te coderen.
● Codes voor de nieuwste medische inzichten werden ingebouwd.
● Er zijn codes voor de socio-economische toestand, de familiale relaties, de ambulante problemen, problemen gerelateerd aan de levensstijl, en voor resultaten van screeningtesten.
● Er is meer ruimte voor latere uitbreidingen (alfanumerieke structuur)
● Nieuwe categorieën voor complicaties na een procedure.
● De notie van de lateraliteit die specificeert welk orgaan of lichaamsdeel aangetast is wanneer de plaats links, rechts, of bilateraal kan zijn.
● Uitbreiding van de codes voor de ambulante zorg en de geplande zorg.
● Uitbreiding van de diabetes- en letselcodes.
● Het samenvoegen van diagnose-/symptoomcodes tot combinatiecodes zodat het aantal te coderen codes voor een aandoening vermindert.
● Grotere specificiteit bij het toekennen van de codes.
● Inclusie van het trimester in een deel van de zwangerschapscodes.

Ontwikkeling van ICD-10-PCS

In 1992 financierde de ‘U.S. Health Care Financing Administration (HCFA, nu CMS)’ een voorbereidend project om volume 3 van de ICD-9-CM te vervangen. 1995 HCFA een 3-jarig contract aan ‘3M Health Information Systems (3M HIS)’ alternatief systeem voor classificatie van procedures te ontwikkelen. Dit werd ICD-10-Procedure Coding System (ICD-10-PCS) genoemd. De vier hoofddoelstellingen van de ontwikkeling van ICD-10-PCS zijn:
● Volledigheid: alle substantieel verschillende procedures moeten een unieke afzonderlijke code krijgen.
● Uitbreidbaarheid: de ICD-10-PCS structuur moet het mogelijk maken om op eenvoudige wijze unieke codes toe te voegen voor nieuwe procedures.
● Multi-axiale structuur: deze multi-axiale structuur moet het mogelijk maken dat elk karakter in een code dezelfde betekenis krijgt binnen eenzelfde sectie en indien mogelijk over de verschillende secties heen.
● Gestandaardiseerde methodologie: ICD-10-PCS moet unieke definities hanteren voor de verschillende gebruikte termen, waarbij elke term een specifieke betekenis moet hebben

De principes die de ontwikkeling van ICD-10-PCS geleid hebben zijn de volgende:

● De procedurecode bevat geen diagnostische informatie.
● Expliciete ‘not otherwise specified (NOS)’ (niet anders gespecificeerd) opties worden niet aangeboden.
● ‘Not elsewhere classified (NEC)’ (niet elders geclassificeerd) opties worden slechts in beperkte mate aangeboden.
● Alle mogelijke procedures werden opgenomen ongeacht de frequentie van voorkomen. Indien een procedure kan uitgevoerd worden, wordt er een code voor voorzien.

Vergelijking tussen ICD-9-CM en ICD-10-PCS

ICD-10-PCS bevat de volgende verbeteringen en belangrijke wijzigingen t.o.v. ICD-9-CM:
● Bevat de huidige medische terminologie en materialen die gebruikt worden.
● Is flexibel om nieuwe codes toe te voegen.
● Is zeer specifiek.
● Kent de lateraliteit.
● Heeft een gedetailleerde omschrijving voor lichaamsdelen
● Heeft een gedetailleerde omschrijving voor de toegangswegen en de methode van de procedures.
● Definieert procedures in detail volgens het lichaamsdeel, de toegangsweg, het gebruikte materiaal en de bijkomende informatie.
● Geeft elke code een unieke definitie.
● Heeft de mogelijkheid om codes in functie van de essentiële componenten van een procedure te sorteren.
● Nieuwe procedures en technologieën kunnen eenvoudig toegevoegd worden.
● Maakt dat de code-uitbreidingen niet de codestructuur in het gedrang brengen.
● Maakt beperkt gebruik van NOS en NEC categorieën.
● Heeft een terminologie die duidelijk gedefinieerd is en consequent toegepast wordt voor alle codes.
● De procedurecode bevat geen diagnostische informatie.